Wyszłam ze swojej wiosny..

Wyłoniłem się z mojej wiosny,

Rozsypałem wszystko dookoła siebie,

Nie ma już latających motyli we mnie,

Uniosłem liście do nieba.

Byłem bardzo związany z tą naturą i sobą,

Odczuwałem, spacerowałem gdzieś w moim wnętrzu,

Ale wciąż nie mogłem przestać słuchać ludzi,

Jak mógłbym przejść obok ich bólu?

Otworzyłem się na smutek ludzi,

Otworzyłem moje ręce na ich żal i skruchę,

Stałem się niewidzialny, by ich zrozumieć,

Ale wciąż tęskniłem za przeszłością, tak jak oni.

Tymczasem natura odnawiała siebie,

Nie wpadając tak głęboko w emocje,

Bycie człowiekiem było jak choroba,

Zapomniawszy o wietrze, słońcu i powietrzu!